"Wat je terugkrijgt is niet in geld uit te drukken"

“Mijn leven liep soepel. Tot ik viel tijdens mountainbiken en mijn knieschijf brak. Ik kon niks meer.” Ineens realiseerde Jan uit Hoofddorp zich hoe gewoon hij het altijd had gevonden alles zelf te kunnen doen. “Dat is het dus niet!” Zodra hij beter was, meldde hij zich aan als vrijwilliger bij ‘Haarlemmermeer voor Elkaar’. Hij wilde wat voor een ander doen. Nu is hij maatje van de slechtziende Stef.

Enthousiast rent blindengeleidehond Olix op Jan af. Het hondenspeelgoedtouw bungelt uit zijn bek. Stef lacht. “Olix weet dat er stevig wordt gewandeld als Jan er is.” Hij aait de hond, een kruising tussen een Golden Retriever en een Duitse Herdershond, over zijn kop. Twee jaar geleden werd zijn vorige hond ziek. “Van de één op de andere dag was ik mijn maatje kwijt. Ik heb een gevuld sociaal leven met vrouw, volwassen kinderen en kleinkinderen, maar overdag ben ik vaak alleen thuis. Een hond geeft afleiding, aandacht en helpt om de weg te vinden buiten de deur.” Zijn psycholoog raadde hem aan contact op te nemen met sociaal makelaar Mary van MeerWaarde. Zij brengt mensen uit de buurt met elkaar in contact.

Overhoop halen?

Een beetje sceptisch maakte Stef een afspraak. “Wat haal ik overhoop? dacht ik nog. Ook was ik bang dat ik iets zou ‘moeten’. Mijn angst bleek ongegrond. Mary luisterde echt naar mij.” Mary knikt instemmend. “Als sociaal makelaar denk ik mee met mensen die hulp vragen of aanbieden. Wat willen ze precies? Ik kom bij mensen thuis of spreek af in het buurthuis. In een persoonlijk gesprek leer je elkaar beter kennen.” Ondanks dat Jan zich had aangemeld als boodschappenhulp zag Mary direct een match met Stef. “Jan is actief en graag buiten. Stef is ook een bezige type. Leuk extraatje is dat Olix lekker los kan rennen als zij elkaar zien.”

Stef en Jan (fotografie: Martine Goulmy).

Als het kan

Als Jan gelegenheid heeft om af te spreken, belt hij Stef. “Ons contact is ongedwongen. Kan Stef niet omdat hij dat weekend in zijn huisje op de Veluwe zit? Ook goed. We zien elkaar zo’n één keer in de twee maanden. Dan wandelen we bij Groene Weelde, een recreatiegebied dat aansluit op het Haarlemmermeerse Bos.” Stef moest wel even slikken toen Mary vertelde dat ze ‘een Jan’ voor hem had gevonden. “Mijn zwager had dezelfde naam en was kort daarvoor overleden. Kwam er opeens een andere Jan mijn leven ingewandeld. Toeval of niet, het klikte meteen.”

Jong geleerd…

Door de week is Jan voor zijn werk vaak in het buitenland. In het weekend is hij actief met familie, vrienden en sport. Toch hoeft tijd volgens hem geen belemmering te zijn om als vrijwilliger aan de slag te gaan. “Laatst logeerden twee zoontjes van vrienden bij mij. Stef vond het prima om met z’n vieren af te spreken. De jongens ervaren op zo’n moment hoe makkelijk het eigenlijk is om iets voor een ander te doen zonder dat daar iets tegenover staat. Dat vind ik belangrijk. De maatschappij zijn wij, niet een groep losse individuen.”

Weg oogkleppen!

De grootste plus vindt Jan dat zijn wereld en kijk daarop een stuk breder is geworden. “Mijn oogkleppen zijn letterlijk afgevallen. In mijn werk ontmoet ik geen mensen zoals Stef of Mary. Dit contact voelt als een verrijking. Als vrijwilliger krijg ik iets terug dat zich niet in geld of spullen laat uitdrukken. Wandelend met Stef en Olix kom ik los van mijn eigen leven.” Jan grijnst. “Eigenlijk is het hip en mindfull. Al klopt het niet helemaal dat je iets doet voor een ander zonder er iets tegenover staat. Ik krijg er juist heel veel voldoening van!” Missie geslaagd, vindt Mary. “Twee blije maatjes, daar gaat het om.” Olix legt zijn poot op Jan’s schoot. Net of hij wil zeggen: ‘daar zijn Stef en ik het volledig mee eens!’

nieuws 27 januari 2019